استاد بزرگ بیبدیل، حکیم ابوالقاسم منصور بن حسن فردوسی طوسی،
حماسهسرای بزرگ ایران و یکی از شاعران مشهور عالم و ستاره درخشنده آسمان
ادب فارسی و از مفاخر نامدار ملت ایران است که به علت همین عظمت مقام و
مرتبت، داستان زندگیاش مانند دیگر بزرگان دنیای قدیم با افسانه و روایات
مختلف درآمیخته است.
فردوسی از تاریخ ایران و سرگذشت نیاکان خویش آگاهی داشت، به ایران عشق
میورزید و به ذکر افتخارات ملی علاقه داشت.
وی از خاندانی صاحب مکنت بود
ولی این بینیازی پایدار نماند؛ زیرا او همه سودهای مادی خود را به کناری
نهاد و وقتی تاریخ میهن خود و افتخارات گذشته آن را در خطر نیستی و فراموشی
یافت، زندگی خود را به احیای تاریخ گذشته مصروف داشت و از بلاغت و فصاحت
معجزهآسای خود در این راه یاری گرفت.
از تهیدستی نیندیشید، 30سال رنج برد
و به هیچ روی، حتی در مرگ پسرش، از ادامه کار باز نایستاد، تا شاهنامه را
با همه رونق و شکوه و جلالش، جاودانه برای ایرانی که میخواست جاودان باشد،
باقی گذاشت.
25 اردیبهشت ماه روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی،
بزرگترین حماسهسُرای ایران و یکی از حماسهسرایان بزرگ جهان گرامی باد.