دوستی رباتی...!

یک دسته از آدم‌ها هستند که ترازویشان را توی دوستی در حال تعادل قرار داده‌اند. بدون کوچکترین خطا.

رباتی می‌شوند با برنامه‌ای عیناً شبیه به خودت و هیچ تلاش و خلاقیتی فراتر از این برنامه انجام نمی‌شود.

اس ام اس بزنی. اس ام اس می‌زنند.

زنگ بزنی. زنگ می‌زنند.

میس کال بیندازی. میس کال می‌ندازند.

نامه بنویسی. نامه می‌نویسند.

بگویی :" دوستت دارم." می‌گویند:" دوستت دارم."

دعوا کنی. دعوا می‌کنند.

قهر کنی. قهر می‌کنند.

هدیه بدهی. هدیه می‌دهند.

خوشحال باشی. انرژی می‌دهند.

غمگین باشی. غمگین‌ترت می‌کنند.

جواب میس کال ندهی. جواب میس کالت را نمی‌دهند.

برایشان لایک و کامنت بگذاری. برایت لایک و کامنت می‌گذارند.

بعد یک جا چشم‌هایت را باز می‌کنی و می‌بینی بیشتر تو بودی که برای حفظ رابطه تلاش کرده بودی و طرف مقابلت تنها آینه‌ای در برابر تو بود. 

تو که خسته شوی. 

تو که کم انرژی شوی.

تو که برای چند لحظه خودت را پشت اتفاقی پنهان کنی. 

تو که از اتفاق کوچک یا بزرگی دلخور شوی. 

تو که شلوغ شوی. 

می‌بینی آدم‌ها نیستند. 

رفته اند. 

شاید رفته‌اند تا ربات یکی دیگر شوند...

شاید...