| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 |
گویند مـرا چـو زاد مــادر پستان به دهان گرفتن آموخت
شب‌ها برِ گاهواری مــن بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پابه‌پا برد تا شیـوه‌ی راه رفتـن آمـوخــت
یک حرف و دو حرف بر زبانم الفــاظ نهــاد و گـفتن آمـوخـت
لبخند نهــــاد بــرلـب من بر غنچه‌ی گـل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی اوست تا هستم و هست دارمش دوست
( ایرج میرزا)
ایرج میرزای قرن 21
گوینــــــــد مرا چـــو زاد مـادر روی کاناپه، لمــــیدن آموخت
شب‌ها بر ِ مـــاهواره تا صبــح بنشست و کلیـپ دیدن آموخت
برچهـــره، سبوس و ماست مالید تا شیوه‌ی خوشگلیـدن آموخت
بنــــمود «تتو» دو ابروی خویش تا رســم کمان کشـیدن آموخت
هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح آیین ِ چروک چیـــــدن آموخت
دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار همـــــواره طلا خریدن آموخت
با قوم خودش، همیـــــشه پیوند از قوم شــــوهر، بریدن آموخت
آســوده نشست و با اس ام اس جک های خفن، چتیدن آموخت
چون سوخت غذای ما شب و روز از پیک، مدد رسیــــدن آموخت
پای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم گل گفتن و گل شنیـــدن آموخت
بابــــــام چــــو آمد از سر کـــار بیماری و قد خمیـــــدن آموخت